वेडा !...

| सांगली समाचार वृत्त |

पुणे - दि. ६ जुलै २०२४

@doctorfor beggars

August 22, 2017

मंदिराबाहेर नेहमीप्रमाणेच भिक्षेकरी तपासत होतो. तपासुन घेण्यासाठी, औषधांसाठी नेहमीचीच भिक्षेकर्यांची झुंबड.

सहज लक्ष गेलं एका कोपऱ्यात, तिकडे दगडावर एक बाबा बसलेले दिसले. बसणंताठ, नाक तरतरीत आणि सरळ, घारुळे डोळे, अंगावर साधे पण स्वच्छ कपडे. बराचवेळ मी तिरक्या नजरेने पहात होतो – हे भिक्षेकरी नक्कीच नव्हेत! सहज दिसलं, उजव्या घोट्यापासुन पाय नव्हता त्यांना, बाजुलाच कुबडी टेकवुन ठेवली होती.

थोड्या वेळानं सहज लक्ष गेलं, कोणीतरी काहीतरी देत होतं आणि ते घेतहोते. अरे ! माझा अंदाज चुकला तर. उत्सुकता वाढली म्हणुन त्यांच्याजवळजायला लागलो तर कुणीतरी म्हणालं, “डॉक्टर, नका जावु, वेडा आहे तो!”

उत्सुकता स्वस्थ बसु देइना म्हणुन गेलो. मला वाटलं ते मला पाहुन हातपुढे करतील.पण त्यांचा हात पुढं आलाच नाही तीथंही अंदाज चुकला माझा. मीचम्हणालो, “बाबा काही त्रास?” कुबडी घेत हळुच उठत ते म्हणाले, “Good afternoon doctor. I think I may have some problem in my right eye!”

मी उडालोच इतकं अस्खलीत इंग्लिश ऐकुन. मी धक्क्यातुन बाहेर येत डोळाबघितला, पिकलेला मोतीबिंदु होता. मी म्हणालो “मोतीबिंदु आहे बाबा, ऑपरेशनकरावं लागेल.” तसे म्हणाले, “Oh, cataract? I had cataract operation in 1999 for my left eye in Ruby Hospital but…”

हा प्रकार काहितरी वेगळा आहे हे आता पक्कं जाणवलं, म्हणालो, “बाबा, तुम्ही इथं काय करताय?”

“मी रोजच इथं येतो दोन तास.”

“हो पण का? मला तर तुम्ही चांगले शिकलेले वाटता?”

शिकलेले या शब्दावर जोर देत ते हसत म्हणाले, “शिकलेले?”

म्हणालो, “बाबा तुम्ही थट्टा करताय का माझी?”

“Oh no doc. Why would I? Sorry if I have hurt you!”

“हर्ट नाही पण मला काही कळत नाहिये, काय चाललंय बाबा?”

“कळुन घेवुन काय करणार आहात डॉक्टर?”

“ओके, चला आपण तिकडे बसु, नाहितर लोक तुम्हालाही वेडा म्हणतील!” असंम्हणुन ते हसायला लागले. आम्ही दोघंही थोडं बाजुला जावुन एका टपरीत बसलो.

“Well Doctor, I am Mechanical Engineer.” बाबांनी इंग्लिशमध्येचसुरुवात केली. “मी xxxxx या कंपनीत सिनीअर मशीन ऑपरेटर होतो, एका नविनऑपरेटरला शिकवत असतांना पाय मशीन मध्ये अडकला, आणि हातात कुबडी आली.कंपनीने सर्व खर्च करुन वर आणखी थोडे पैसे देवुन घरी बसवलं. लंगड्या बैलालाकोण ठेवेल? मग स्वतःचं छोटं वर्कशॉप काढलं, मस्त घर घेतलं, मुलगाहीमेकॅनिकल इंजिनियर आहे, वर्कशॉप वाढवुन त्याने छोटी कंपनी टाकली…”

मी चक्रावलो, “बाबा पण मग तुम्ही इथं कसे?”

“मी? नशीबाचे भोग! मुलाने व्यवसाय वाढवायचा म्हणुन कंपनी आणि घरदोन्ही विकलं. म्हटलं पोराची भरभराट होत्येय. विकु दे! विकुन सगळं घेवुन तोगेला जपानला. आणि आम्ही इथे उरलो जपानी बाहुल्या म्हणुन!” ते हसायलालागले. हसणंही इतकं करुण असु शकतं .हे मी अनुभवलं…

“बाबा पण तुमच्याकडे स्किल आहे, लाथ माराल तिथं पाणी काढाल तुम्ही.”

तुटलेल्या उजव्या पायाकडे पहात बाबा म्हणाले, “लाथ? कुठे आणि कशी मारु सांगा?”

मी ओशाळलो, मलाच वाईट वाटलं. “आय मीन बाबा कुणीही नोकरी देईल तुम्हाला अजुनही, कारण या क्षेत्रातला तुमचा अनुभव खुप आहे”

“Yes Doctor, मी एका वर्कशॉपमध्ये आहेच कामाला. 7000 मिळतात मला”

माझ्या डोक्यातला तिढा काही सुटत नव्हता. “अहो बाबा तरी मग तुम्ही इथं कसे?”

“डॉक्टर, मुलगा गेल्यावर एका चाळीत पत्र्याचं शेड घेतलंय भाड्यानं, तिथंमी आणि माझी बायको राहतो, तीला Paralysis आहे ती जागेवरुन उठु शकत नाही.मी 10 ते 5 ड्युटी करतो, 5-7 इथं बसतो, आणि घरी जावुन “तिघांचा” स्वयंपाककरतो!”

“बाबा आत्ताच म्हणालात, घरी तुम्ही आणि बायको असता मग तिघांचा स्वयंपाक?”

“डॉक्टर, माझ्या लहानपणी माझी आई वारली, माझ्या जिवलग मित्राच्या आईनेचत्याच्याबरोबर मलाही सांभाळलं, दोन वर्षापूर्वी तो मित्र वारलाहार्टअटॅकने! 92 वर्षाच्या त्याच्या आईला मी आणलं मग माझ्याच पत्र्यात. तीकुठं जाईल आता?”

मी सुन्न झालो. या बाबाचे स्वतःचे सर्व हाल, बायको अपंग, स्वतःला पायनाही, घर धड नाही, जे होतं ते मुलानं विकलं .त्यात मित्राच्या म्हाता-याआईला सांभाळतोय..

“बाबा, मुलानं तुम्हाला रस्त्यावर आणलं, तुम्हाला राग नाही येत त्याचा?”

“No No Doctor, अहो ते त्याच्यासाठीच कमावलं होतं, घेतलं त्याने, काय चुकलं त्यात?”

“बाबा घेण्याची पद्धत चुकली त्याची, त्यानं ओरबाडुन घेतलं सर्व!”

“डॉक्टर, अहो आपले पुर्वज माकड होते, शेपुट गेलं तरी ओरबाडायची सवय जाइलका माणसाची?” असं म्हणुन हसता हसता तोंड फिरवलं. ते हसणं होतं कि लपवलेलेहुंदके???

“बाबा, कळलं मला 7000 मध्ये भागत नाही तिघांचं म्हणुन तुम्ही इथं येता, बरोबर?”

“No you are wrong Doctor. 7000 मध्ये मी सर्व मॅनेज करतोच सगळं, पण जीम्हातारी आई आहे मित्राची तीला डायबेटीस आणि ब्लड प्रेशर दोन्हीची औषधंचालु आहेत, ती मात्र मॅनेज होत नाहित या सात हजारात”

“मी येतो दोन तास इथे, कुणी दिलेलं अन्न मी स्विकारत नाही, पैसे कुणीदिले तर मात्र घेतो. तीची महिन्याची औषधं ओळखीच्या मेडिकल स्टोअर मधुन आधीचघेतो आणि रोज दोन तासात जे पैसे मिळतील ते पैसे मेडिकल वाल्याला रोजच्यारोज देतो!”

या बाबाला त्याचा स्वतःचा मुलगा सोडुन गेलाय आणि हा बसलाय दुस-याची आईसांभाळत. डोळ्यातुन पाणी येवु न देण्याचा आटोकाट प्रयत्न करुनही डोळे शेवटीमला दगा देतातच .

“बाबा, दुसऱ्याच्या आईसाठी तुम्ही इथं पैसे मागायला येता?”

“दुसऱ्याची? अहो माझ्या लहानपणी खुप केलंय तीनं माझं. आता माझी पाळी आहेइतकंच! मी त्या दोघींना सांगितलंय 5-7 आणखी एक काम मिळालंय म्हणुन…”

“बाबा, आणि त्यांना जर कळलं तुम्ही इथे मागता म्हणुन तर?”

“अहो कसं कळेल? दोघीपण खाटेवर पडुन.. इकडच्या कुशीवरुन तिकडं होता येतनाही त्यांना मी केल्याशिवाय. येतीलच कश्या त्या? हा..हा.. द्या टाळी!”

हुंदका लपवण्याची आता माझी पाळी होती पण बाबांइतका मी सराइत नव्हतो यालपवालपवीत! ब-याच वेळानं लक्षात आलं टाळीसाठी दिलेला बाबांचा हात माझ्याहातात तसाच होता, तोच हात दोन्ही हातात घेवुन मी त्यांना विचारलं, “बाबातुमच्या आईला मी डायबेटीस आणि ब्लड प्रेशरच्या गोळ्या कायम स्वरुपी दिल्यामाझ्याकडुन तर तुम्हाला इथं हे असं मागावं लागणार नाही, Right?”

म्हणाले, “No Doctor, तुम्ही भिका-यांसाठी काम करता, तीला तुम्ही गोळ्यादेणार म्हणजे एका अर्थी ती भिकारीच झाली ना? मी आहे अजुन समर्थ, तीचामुलगा म्हणुन. मला कुणी भिकारी म्हणालं तरी चालेल पण तीला नाही”

“OK Doctor, जावु मी आता? घरी जावुन स्वयंपाक करायचा आहे अजुन”

“बाबा भिका-यांचा डॉक्टर म्हणुन नाही, तुमचा मुलगा समजुन घ्या ना आज्जीसाठी औषधं…”

हात सोडवत ते म्हणाले, “डॉक्टर, आता या नात्यात मला अडकवु नका please… एक गेलाय सोडुन. आज मला आशेला लावुन उद्या तुम्ही गेलात तर? सहन करायचीताकत नाही राहिली आता!”

असं म्हणंत ते कुबड्यांवर निघाले सुद्धा. जाताना हळुच डोक्यावर हात ठेवला, म्हणाले, “काळजी घे बेटा स्वतःची…”

शब्दातुन त्यांनी मी लावलेलं मुलाचं नातं नाकारलं, पण डोक्यावरल्याहाताच्या गरम स्पर्शातुन जाणवलं, त्यांनी हे नातं मनोमन स्विकारलंय ..

या वेड्या माणसाला पाठिमागुनच नमस्कार करण्यासाठी माझे हात आपोआपच जुळले !

डॉ. अभिजीत सोनवणे

डॉक्टर फॉर बेगर्स

सोहम ट्रस्ट पुणे 

*9822267357

sohamtrust2014@gmail.com